Bolnica manastira Sveti Roman najstarija je bolnica za lečenje „duševno“ obolelih, zajedno sa onima u Hilandaru, Visokim Dečanima i Prohor Pčinjskom, Studenici. Osnovana je u srednjovekovnoj Srbiji, najverovatnije u 11. veku (prema povelji ili hrisovulji vizantijskog cara Vasilija II, izdatoj 1019. i 1020. godine Ohridskoj arhiepiskopoji). Zanimljivo je istaći da je aktivno u ovom manastiru u istoimenom manastiru, kod Đunisa, u okolina Ražnja, radila sve do početka tridesetih godina 20. veka.
U manastirskoj porti, na samo nekoliko metara od crkve, nalazi se veliki zvonik, podignut 1852. godine, visok ok 12 metara u tri nivoa i sazidana od pritesanog kamena. U njemu je u prizemnim odajama u srednjem veku osnovana bolnica za lečenje težih duševnih bolesnika, koja je radila do kraja Drugog svetskog rata.
Bolesnici su u ovom lečilištu boravili i do mesec dana (obično 15 do 30 dana), uz strogi post i svakodnevne svštene molitve, da bi posle toga odlazili svojim kućama „ozdravljeni i isceljeni”. Vrata zvonika bila su često daskama popravljana i zatvarana jer su ih oštećivali teški duševni bolesnici, nameravajući da napuste bolnicu i lečenje.
Prema ljudima sa telesnim manama i prema nemoćnima u bolniici se tražilo od monaha da ophođenje bude besprekorno, kao i njihova nega i čuvanje. Za one koji to nisu poštovali bile su predviđene kaznene odredbe. Čudotvorna isceljenja obolelih značajnu ulogu imala su i u jačanju vere i duhovnosti srpskog naroda…
Izvori: Pecina posla / Rastko / Vikipedija
Foto: Pecina posla
Leave a Reply